خیلی ها می گویند لاکچری یک مفهوم بی در و پیکری است. خیلی ها هم برای لاکچری حد و مرزهایی قائل هستند، اما همه این دو طیف روی سه ضلع اصلی لاکچری توافق دارند؛ گران ترین، باکیفیت ترین و کمیاب ترین.
در دنیا لاکچری، تبصره های فرهنگی و بومی اصل مهمی است، آن چیزی که در ایتالیا یا در خیابان های شانزه لیزه یک مفهوم لاکچری به حساب می آید شاید در نیویورک لاکچری نباشد. حتی احتمال دارد برخی مفاهیم لاکچری در برخی کشورها و اقلیم ها امکانش وجود نداشته باشد.
حالا سال هاست که شبکه های اجتماعی به کمک این مفهوم آمده و لاکچری بازهای جهان را روی مفاهیم خاصی متحد کرده است. سبک پوشش خاص، سبک سفرها، تعطیلات و تفریحات خاص، خانه و امکانات خاص، مهمانی ها و دورهمی ها، فضاهای کاری و اداری و... همه آن مصادیقی است که یک زندگی لاکچری را رقم می زند.
روی دیگر لاکچری دارای مفهومی و پایگاهی اجتماعی است. به ویژه در جوامع طبقات زده که افراد براساس دارایی، میزان ثروت و بهره بردن از امکانات ارزش گذاری می شوند. با این حال و خوب یا بد، مفاهیم لاکچری به عنوان یک خرده فرهنگی ارزشی وارد جامعه ایران شده و در پله ای بالاتر از رفاه، تمول و زندگی مرفه قرار می گیرد.
